ბოლო ორი საუკუნეა წითელი დროშების ფრიალით საზოგადოების ყველაზე დიდი ნაწილი — მუშათა კლასი — ხელებს აღაპყრობს ზეცას და ღრუბლებში აღმართულ ოქროს ტახტრევნებზე მსხდარ ბურჟუაზიას 2 გროშით მეტს ემუდარება.
ხანდახან, თუ ბრაზმა დაახრჩო მუშები, კაპიტალისტური სამოთხის შტურმზეც არ არიან უარს — თოფებით ხელში, მგრგვინავი ლოზუნგებითა და თეორიული წინდახედულობით, გაშმაგებული უჯანყდება საზოგადოების ყველაზე დაბალი ფენა ყველაზე მაღალს. გაცეცხლებული ბურჟუაზია მოჰკივის ღრუბლებიდან და მეხსა და გრგვინვას არ აკლებს ხალხს; ვერცხლის კოვზის ქნევით, კბილთა ღრჭიალით და თვალთა ბრიალით იმუქრება რომ სისხლში ჩაახრჩობს ყველას, ვინც წინ აღუდგება მათ წამოჭიმულ სისტემას; იმუქრება, რომ ისტორიის ყველაზე სამარცხვინო ფურცლებზე მიმოფანტავს ხალხის ცხოვრების გაუმჯობესების ყველა მცდელობას; იმუქრება, რომ ხოცვა-ჟლეტას მოუწყობს მუშებს და მათი სისხლით გაპოხავს და მორწყავს მათ მიერ ტანჯულად დამუშავებულ მიწასა და ქარხნებს; და ხსნა არ ჩანს.
პირველი მაისი უკვე 130 წელია მუშათა დღესასწაულია. 130 წელია დემონსტრაციებსა და გაფიცვებს გაუთანგავს მუშები. უსასრულო ციკლივით უპირისპირდება ხალხი მმართველ კლასს, მმართველი კლასი კი ხალხს. რამდენ ნაბიჯსაც მუშები გადადგამენ, ორ იმდენს ბურჟუაზია დგამს. ერთ აჯანყებას ორი კონტრ-აჯანყება მოჰყვება, ერთ გაფიცვას ორი ჩახშობის მცდელობა. მუშა ჰერაკლე და კაპიტალისტი ჰიდრა გამწარებულები ებრძვიან ერთმანეთს. ვეფხი და მოყმესავით დამქანცველად ეკვეთება ხან ერთი, ხან მეორე და სანამ რომელიმე სისხლისგან დაცლილი არ დაეცემა მინდორზე, ბოლო არ აქვს ომს. უკვე ორასი წელია კაპიტალიზმი ბუკითა და ნაღარით მომავალ ხალხს გაუგონარი სისასტიკით კუწავს ნაწილ-ნაწილ და ისტორიის სანაგვეზე ისვრის. გაბრაზებული ბავშვივით ყურები დაულუქავს თითით და არაფრის მოსმენა არ სურს. კომპრომისი? არა. დახმარება? არა. მდგომარეობის შემსუბუქება? არა. სისტემის შეცვლა? არა და არა; და ხსნა არ ჩანს.
განა რა უნდა ქნას მუშამ, რომ მისი შრომითა და ფულით მონადიმე ხალხს ხმა მიაწვდინოს? დაცინვისა და აბუჩად აგდების გარდა ვერ ღებულობს ვერაფერს. ათასში ერთხელ (ეგეც თუ ძალიან გაუმართლა), სუფრის ნარჩენებს მიუყრის ბურჟუაზია და ქუჩის ძაღლივით კუდამოძუებულმა უნდა მიირთვას და მადლიერებაც გამოუცხადოს მათ. ვაი თუ ყელში ამოუვიდა და უკეთესი პირობები მოითხოვა — თითის ქნევისა და კბილებს შორის ზიზღიანად გამოცრილი „წადი და სხვა სამსახური იშოვნე!”-ს მეტი არ მოჰყვება ამას. და უნდა იშრომოს და იოფლოს, იწვალოს და წელზე ფეხები დაიდგას, სანამ მასაც სანაგვეზე არ მოისვრიან. და სხნა არ ჩანს.
აჰა, მოგორდა პირველი მაისის 131-ე წელი. თითქოს და ამ 131 წლის განმავლობაში პროგრესს მივაღწიეთ. თითქოს და ყველაფერი კარგად არის. თემიდასავით თვალზე ნაჭერი წაგვიკრავს და ჩვენ თავს ვამშვიდებთ, რომ მალე ყველაფერი უკეთესობისკენ შეიცვლება. სულ მალე; წუთი-წუთზე ჩამოჰრკავს მშვიდობის ზარი და ყველანი ბედნიერად ვიცხოვრებთ.
მაგრამ სოფლის შენებას „კარგი სიმღერის თქმა და კაი ბანი” არ შველის. უნდა გავერთიანდეთ. უნდა გავუწოდოთ ხელი ერთმანეთს. სოლიდარობასა და ორგანიზებაში ჩაისახება ნამდვილი თავისუფლებაც. ერთად, უკეთესი მომავლისათვის. ეგებ ხსნაც გამოჩნდეს.
As of now, the whole world is quarantined and the COVID-19 pandemic is ravaging the Earth. Despite these unfortunate circumstances, this is a good time to read and extend one’s knowledge. Those, who are interested in Left-leaning politics, and Marxism, in particular, can utilize this time to learn about the global political economy in greater depth.
the climate crisis has a very specific guilty party and that is the abovementioned political-economic system: capitalism. Capitalism sees everything as a matter of 'buy-sell' and condemns the government having a say in the economy and civilians protecting the environment as “an offense to the right to freedom.”
Now I´m back in Sweden after three month in Georgia. It has been a wonderful and instructive time, and I hope that the cooperation will continue in the future. Together we have got to know each other and our different kind of struggles, methods and visions for the future.
